"Design is the function of connection. There is nothing more vulnerable than creativity. And what is art when it is not love?" (Brene Brown)
We gebruiken en horen vaak het woord verbinding. Ik heb mij, op het prachtige eiland Terschelling, waar ik een maand vakantie kon houden, afgevraagd wat dat nou inhoudt. Hoe het komt dat het er soms helemaal is en dan ineens niet of niet meer. Een beetje aan verbindende introspectie gedaan zeg maar.
Wanneer voel ik me verbonden? En met wat dan? Wat heb ik er voor nodig, wat zie ik mezelf doen of nalaten? Wat levert het me op?
Zodra ik De Brandaris zie vanaf De Midsland voel ik verbinding met het eiland. Mijn hoekige gedachten van de afgelopen maanden waaien uit mijn hoofd. Op het dek, zonnetje, een schouwspel van wolken komt voorbij. Heerlijk! Zodra ik mijn voeten aan de grond zet, brutale meeuwen hoor en de lucht kan zien en proeven, is er dat thuisgevoel. Dat begint, bij ons allemaal, al op het moment dat we de Waddenzee zien. Daar is Terschelling, we komen er aan. wow en zucht tegelijk. 'Thuis' zei mijn oudste zoon.
Op die plek (voor mij dus een eiland waar het waait en het maar afwachten is wat het weer doet en waar het weer er niet toe doet) waar je wilt zijn, is er een andere energie en komt een andere energie in jou naar boven. Het spreekt voor zich dat dat ook met het hebben van vakantie te maken heeft. Laat m.i. onverlet dat er ook iets anders is, op een andere laag. Woorden als thuis, echt en puur, iets samenvoegen, twee afzonderlijke delen verbinden, komen boven. Als je dat zo voelt dan ontvouwen zich als vanzelf creativiteit en rondere gedachten, zijn ontmoetingen anders en gaat loslaten en jezelf laten zien vanzelf.
Wat hadden we het fijn met elkaar en onze buren, met nieuwe ontmoetingen voor werk, eigenlijk bijna met alles en iedereen.
En na zo'n vakantie zit je ineens weer op een terras in Utrecht en is er allesbehalve verbinding. Mooie plek, fijn gezelschap, in een vrolijke bui, de zon schijnt, goed glas wijn. Het is er niet. Bij het dag zeggen krijg je te horen dat het allemaal om verbinding gaat. Ik fietste naar huis en dacht. Verbinding. Ja. Het was er niet en hoe erg is dat dan? Had ik er last van? Een beetje want het was niet zomaar iemand, we hadden wel eens leukere encounters gehad. Werd er van mij verwacht dat ik meer zou doorvragen om die verbinding tot stand te laten komen? Hoe komt wisselwerking tot stand als de één een prater is en de ander een beschouwer? Van alles schoot door mijn hoofd. Verbinding heeft wederkerigheid en gelijkwaardigheid nodig om te kunnen ontstaan. Niet het gelijk zijn aan elkaar of met elkaar in balans zijn. Je kunt heel goed in verbinding zijn als je het met elkaar oneens bent, wanneer de een op een bepaald moment meer ruimte inneemt dan de ander, wanneer het moeilijke ook gezegd moet worden. Zelfs wanneer je elkaar niet eens fysiek ziet kan er heel goed verbinding zijn. Het kan ineens ontstaan, en ook heel kort zijn, met een wildvreemde. En met iemand die je al jaren kent en ziet kan het er nooit zijn. Je neemt jezelf altijd mee, waar je ook bent en met al je onhebbelijkheden, historie en blinde vlekken. In relaties, zakelijk en privé, zet je jezelf in als instrument om iets te doen samen, te bereiken, te ondernemen. Er ontstaat interactie. Er gebeurt van alles. Bij jou, bij de ander. Soms is het wonderschoon, soms is het oppervlakkige prietpraat, of soms gewoon lelijk. Soms ben je in een soort flowmomentje en soms zit er van alles tussen wat niet uitgesproken wordt.
En zo fietste ik door. Wat ging er mis en wat deed ik fout? Wat werd er niet uitgesproken en welke verwachting was er eigenlijk? Was ik nog maar op Terschelling dan kon ik mijn gedachten rond laten worden, de spiegeling van de Waddenzee gebruiken om vervolgens lekker lang tegen de wind in naar Hee te fietsen.
Ik heb besloten de laatste weken van deze zomer zoveel mogelijk ronde gedachten te creëren. Ik ga nog even niet te veel in een betonnen vierkant zitten, achter een scherm. Dat maakt als vanzelf hoekig, zo merkte ik. Zodra ik kan ga ik naar buiten. Voor overleg naar de kloostertuin. Stil staan bij de nieuwe gracht bij Tivoli, waar het water langzaam Utrecht weer binnenstroomt, om de uitkomst van een gesprek te laten indalen. Even wat schaven aan een tekst in de vroege morgen in mijn eigen tuin omringd door groen, bloemen en spinnen. De stadse geluiden van een ontwakende stad op de achtergrond. Dan klinkt Utrecht bijna als wereldstad. Niets of niemand om me heen. Volmaakt gelukkig en in verbinding met mezelf. De toevallige hoekigheid van ontmoetingen laten voor wat ze zijn, op z'n Terschellings. En na de zomer, als de agenda vol zit en vergaderingen en trainingen in vierkanten plaatsvinden? Wellicht weer wat hoekiger dan nu, maar hear hear: LUCHT! gaat het werk naar Terschelling brengen en meer buiten coachen. In verbinding en met de juiste wisselwerking.
Commentaires