De laatste dag van 2019.
Het is buiten nog stil, de straat ligt er nog verlaten bij. Er is een gedempte stilte voelbaar.
Mijn focus is gericht op het ontsteken van het vuurwerk van Nieuw-Zeeland. Daar zit mijn zoon, die in 2020 18 wordt. Het alcoholbeleid is daar strenger dan in Nederland. Als backpacker niet altijd even gezellig want hij kan niet mee de hort op. Zo ook vanavond appte hij net. Ik had er aanvankelijk wat buikpijn van. Zegt hij tegen me: ‘Mam het is wat het is, ik ben gewoon nog geen 18. Thijs en ik reizen samen, en ik laat hem los als hij op stap wil. Ik ga gewoon een beetje kletsen met mensen en dat is ook leuk’. Wow.
Hij appte eerder een foto door van de gletsjer en refereerde aan het gevolg van de klimaatverandering, hoe erg dat al zichtbaar was. Zo bewust.
De eerste die we soort van afgebakken afleveren. Fantastisch geslaagd dit jaar, zijn weg gevonden. Hij zit aan de andere kant van de wereld, vierde er Sinterklaas, Kerst en straks zijn 18e verjaardag. Bijna stapt hij dat prachtige jaar in. Happy 2020!
De jongste daarentegen zal de straat op gaan om te knallen. Vuurwerk is focus. Ik bespreek met hem nogmaals de veiligheid en afkeer die anderen hebben van vuurwerk. Hij zucht en vertelt me dat ik niet steeds in herhaling moet vallen. Hij spaart voor vuurwerk, ik draag geen cent bij omdat ik er in alle opzichten meer dan een bloedhekel aan heb. Hij weet dat. Ik laat hem doen wat hij graag doet op deze dag. Zijn blije gezicht is goud waard.
Het jaar van basis naar de middelbare school. Hij speelde een prachtige rol in de eindmusical. Hij leerde incasseren door bij Kampong hockey net niet de selectie te halen. Brak zijn pols en kreeg een vriendinnetje. De derde van het stel gaat soepel door het leven, hij ervaart vrijheid, kan zichzelf zijn.
Moet her en der nog wat bijgebakken worden hoewel ik me afvraag of dat nog iets doet voor de smaak. Knallend een nieuw jaar in. Knallend 2020!
Onze dochter zal feestend met al haar vrienden 2020 inluiden. Feest, vriendschap, liefde en lol. Maar eerst voorslapen, uren worden weggetikt in dat bed. Sweet sixteen zit op haar te wachten. Zij kan niet wachten om deze leeftijd te bereiken, al was het maar om in 2020 toch echt dat stapelbed de deur uit te gooien. Groter worden kent vele gezichten. Naast het uitgaan, grenzen verkennen, eroverheen gaan, gehackt worden op je account, kookt ze ook voor ons, helpt ze haar broertje met wiskunde en is even heen en weer fietsen naar haar vader om iets te halen, een boodschap te doen bij de Appie voor haar nooit een probleem. Het is yin en yang bij haar.
Trots op dit meisje, met haar karakter dat zo anders is dan het mijne, met haar gemak voor de bètavakken, haar eigenheid. Lachend het nieuwe jaar in. Sweet 2020!
Zo reflecterend op 2019 sta ik stil bij mijn groter wordende kinderen. Sta ik stil bij wat het jaar me behalve dit moois, nog meer gebracht heeft. Als moeder ben ik trots, hoe Huibert en ik als gescheiden stel, onze kinderen grootbrengen in harmonie en liefde. Weliswaar niet als gezin maar wel als geheel waar waarden als zorg voor, inclusie van al wat is en liefde voor elkaar en deze planeet belangrijk zijn. Trots op dat wij dat samen al jaren doen. Dat was pas in voor en tegenspoed. Wederom vieren we met elkaar, en zijn nieuwe liefde, weer Oud&Nieuw.
Als mens, ondernemer en vrouw laat ik 2019 met een goed gevoel achter. Het jaar begon qua werk met onzekerheid. Te weinig opdrachten, te weinig spek nog op de botten. Dat heb ik om kunnen zetten door een andere focus aan te brengen. Ik heb het weten te keren. Zoals ik dat wel vaker doe. Keer het tij. Of wellicht was het wel anders dit keer, ik bewoog me mee met het tij in plaats van met kracht willen dat het tij keert.
De omzet is genoeg, ondanks de lastige start is deze beter dan alle jaren daarvoor. Ik voel me als een vis in het water bij de opdracht waar ik nu mijn tijd aan besteed. Het gaat ergens over en geeft betekenis. Voor mij zo belangrijk om te werken voor die sectoren die ertoe doen. Dankbaar dat ik er mijn brood mee kan en mag verdienen.
Persoonlijk heb ik ontdekt wat het effect is van het beoefenen van yoga. Nou deed ik dat altijd wel een beetje maar in mei van dit jaar ben ik dit gaan intensiveren. Geest en lichaam konden wel wat gebruiken vond ik. Het effect van het intensief beoefenen van yoga, wandelingen in de natuur, het verblijf op Terschelling en eens per jaar in Afrika de stilte opzoeken werken voor mij beter dan welke opleiding of therapie ook. Het trof me dat dit is terug te lezen in het boek van Bessel van der Kolk, Traumasporen (the body keeps the score). Een onderwerp dat mij gegrepen heeft, dagelijks inspireert en geleerd heeft over overweldigende gebeurtenissen en hoe die in lijf en hoofd gaan zitten. Als ervaringsdeskundige kan ik makkelijker meestribbelen en met het tij mee bewegen. De interesse is geboren voor het onderwerp: impact van overweldigende gebeurtenissen op mensen.
Ook dit jaar kwamen er uiteraard zaken op mijn pad waar ik mee geworsteld heb. Waar ik onmacht, onbegrip en onrechtvaardigheid heb ervaren. Gewoon dichtbij, in het alledaagse. Op de valreep van dit jaar heb ik een paar uitreikingen gedaan om elkaar beter te begrijpen. Niets te willen herstellen. Het tij niet meer te willen keren, maar te includeren.
Soms neem je afscheid. Soms neem je nooit afscheid van iets of iemand, omdat het bij je hoort. Ook dat heeft vorm gekregen dit jaar en daar ben ik dankbaar voor.
Ik kijk uit naar 2020 waar, behalve Esther Perel en Bessel van der Kolk op het lijstje staan van bijeenkomsten die ik ga bijwonen met dierbare partners, een mooie avond met gids Ian Read (2 februari, zo einde dag in Driebergen) en een trail naar Zuid-Afrika (19-26 juni) op de planning staan. Daarnaast focus ik me vooral op mijn heerlijke opdracht in Heerenveen en last but not least het prachtige “Het Wad Ophalen” dat vorm gaat krijgen in samenwerking met Karin Lodder van Bureau Basalt. Een gefocust 2020!
Ik wens iedereen een happy, knallend, sweet 2020!