Klaarheid

Vrijdag was ik bij de tryout van de nieuwe voorstelling “Slow Ride” van Tjerk Ridder. De vraag die hij mensen stelt en stelde: Wat was een moment van bevrijding in jouw leven?

Mooie vraag. Daar staan de meesten wel bij stil als ze ‘m lezen of gesteld krijgen. Welk moment was het? Wat heeft me bevrijd en waarvan ben ik dan bevrijd? Welke betekenis geef je er aan in je dagelijks leven?

Ik zat behoorlijk moe bij de voorstelling, mijn ogen vielen af en toe dicht, na een week die, achteraf bezien, overvol zat met aanknopingspunten. In slaap sukkelend of niet, de vraag kwam binnen en viel op z’n plek. Blijkbaar. De vraag ontvangen was de opening voor een kleine introspectie.

Wanneer voelt iemand zich in het hier en nu vrij? Voor mij geldt: als ik in mijn eigen kracht ga staan en me mag uiten, er mag zijn. Al voelt vrij voor iedereen anders, in de basis gaat het om de vrijheid te kunnen doen wat je wilt. Deze VRIJdag, met een mooi samenzijn vooraf, waarin ik nieuwe mensen ontmoette, liet me zien dat het bij velen om een soort van lucht gaat. Geef jezelf lucht!, als in ruimte en zuurstof, van gebakken lucht waar je om kunt lachen tot lucht als het meest essentiele om te leven. De uitnodiging om je eigen ding te doen no matter what en jezelf te accepteren. Iedereen met wie ik sprak tijdens het etentje vooraf, werkte vanuit passie, bevrijd van van alles en nog wat. Zo rijk en wijs met de meegezeulde bagage.

En ja ook ik denk bij de vraag en mijn zinnen aan de vele vele vluchtelingen, en niet alleen zij, alle mensen die het anders zullen ervaren omdat ze andere omstandigheden hebben.

En ik houd het luchtig.

De borrel overgeslagen. Op de fiets, geen angst meer. Doen Meijer! Zei ik tegen mezelf. Gaan. Walk your talk. Alles wat in de voorgaande week voorbij was gekomen kon ik luchtig bekijken. 

Hoe werkt dat dan ineens in je brein – dat er scherpte is en daadkracht, zelfvertrouwen en vertrouwen in je kunnen, dit alles met gezonde dosis zelfspot? Vallen intern die kwartjes? Zo als zo’n fruitmachine? Dat je er zo vaak geld in gestopt hebt – aan die hendel trekt in de hoop dat…. en ineens betaalt ie dan toch uit? Nee zo’n fruitmachine is geluk hebben. Zo kan dit niet werken. Maar het voelde in ieder geval wel alsof dat gebeurde. Wow, liggen al die kwartjes daar, het heeft zich terugbetaald al die uren peinzen, lezen, trainen, leren, spiegelen, proberen, lukken en het stralend falen en zo voort. Wat een helderheid, … het gedicht van Martin Bril komt boven drijven.

Het verkrijgen van die klaarheid intrigeert me.

Was het deze vraag van Tjerk en zijn authentieke optreden?

Was het dat gesprek met je beste vriend eerder die week die zo haarfijn middels zijn eigen spiegels ook de jouwe naar boven haalt. Ieder moment heb je de keuze: hoe wil ik hier in bewegen? Vrij of gevangen,  authentiek of afhankelijk. Eerlijk en vol vertrouwen en vooral luchtig?

Was het de flow waarin ik bij mijn opdrachtgever werk en daar dat kan doen waar ik gewoon goed in ben?

Is het nodig om eerst los te laten om bevrijd te zijn?

Anders vastpakken. Andere perspectieven zien. Zelf bewegen en kijken vanaf de andere kant. Zijn of haar kant ook. Aaaah, zo is het daar – zo ziet het er daar uit. Anders, ook mooi. Ga ik door of blijf ik staan. Het is vast een soort optelsom.

Feit is, ik voel me vrijer. Door opgekomen klaarheid, door allen die ik deze week in vrijheid ontmoet heb, mezelf incluis. Iedereen mocht er zijn deze week, kon zich uiten. Tjerk met zijn tryout, Sinterklaas middels gedichten, vrienden met het gesprek, collega's in dialoog. En ik? 

Ik besluit, nu mijn website in de lucht is,  mijn eerste blog te schrijven. Over Lucht! en je vrij voelen.  Met grote dank aan Tjerk voor de inspiratie om te doen.